Veel later begreep ik pas dat deze vendeliers lid waren van verschillende gilden. Broederschappen waar in een ver verleden kennis en ervaring onderling werd uitgewisseld. Van generatie op generatie. Waarin nieuwe gildeleden werden opgeleid in het vak en na een gedegen opleiding erkend werden als vakman met de titel gezel. En waar de gezel uiteindelijk de titel meester kon verkrijgen na het doen van de gilde- of meesterproef. Het gilde behartigde de belangen van de gildeleden, en beschermde hen. Vaak had een gilde het alleenrecht op het uitoefenen van het vak, wat leidde tot de zekerheid van kwaliteit van werk. Maar waar ook veilig werken, klantgerichtheid, effectiviteit en orde en netheid een normaal onderdeel waren van het ambacht. Met mooie titels als: meestersmid, meesterbakker, meesterschoenmaker, meesterdroogscheerder en meesterbrouwer. Niet voor niks dat Grolsch trouwens nog altijd vasthoudt aan haar slogan: vakmanschap is meesterschap.

Maar waar zijn deze meesters in de huidige tijd gebleven? Een tijd waarin General Managers zorgen voor de strategie, QHSE Managers zorgen voor veiligheid, Accountmanagers zorgen voor klantgerichtheid en HR Business Partners zorgen voor het welzijn van ons allen. Ze zijn er wel die meesters, maar je moet ze tegenwoordig wel goed zoeken. Want ze hebben vaak geen direct contact meer met de klant, ze doen hun werk niet meer zichtbaar in hun eigen werkplaats maar achter de muren van anonieme fabrieksgebouwen. Ze pauzeren samen en veel zaken wordt nu – door al die managers en kantoorpersoneel – voor ze geregeld. Is dat een goede ontwikkeling? Ik ben van mening van niet. We laten hier heel veel potentieel liggen.