Veel werving & selectiebureaus werken op basis van no cure no pay. Een fee van 25% van het bruto jaarsalaris bij indiensttreding. Het is een gebruikelijke en lijkt een logische vergoeding. Economisch gezien is no cure no pay echter een onzinnig concept. Waarom zou je als klant betalen voor een dienst waarvan het slagingspercentage maar 25% is? Wie betaalt namelijk die andere 75%? Niet het werving & selectiebureau, maar de klant die hoopt bij de gelukkige 25% te horen. No cure no pay is een soort loterij. Je doet mee omdat je hoopt dat je bij de gelukkigen behoort in de loterij van menskracht.

Voor werving & selectie- en detacheringsbureaus geeft no cure no pay een perverse prikkel. Want als je alleen een factuur kunt sturen bij het in diensttreden van éen van je kandidaten, dan doe je er echt alles aan om je klant te bewegen om één van je kandidaten aan te nemen. Echt alles.

En dan de kandidaat. Die is lekker aan het werk, is op zoek naar een nieuwe – eerste – baan of gewoon nieuwsgierig naar zijn of haar mogelijkheden. En dan volgt dat telefoontje of dat Linkedin-berichtje, waarin een headhunter zegt de ideale baan te hebben. Een eenmalige en unieke kans. En dat je opleiding en achtergrond echt daarbij aansluit. En je hebt weinig tijd om te beslissen, want er zijn meer geïnteresseerden in deze baan. Dus pak deze kans en kom in beweging. En daar ga je op gesprek.

En zo hobbelen we maar door. Bureaus en bedrijven dansen om elkaar heen, terwijl niemand echt oprecht tevreden is met de samenwerking. De bedrijven niet, de kandidaten niet en ook de recruiters vinden deze manier van werken ook niet fijn.

In mijn visie werkt samenwerken alleen als de onderliggende belangen parallel lopen in plaats van tegenstrijdig zijn. Dit zijn mijn voorwaarden voor een plezierige en succesvolle samenwerking:

• Vaste voorspelbare investering ongeacht het aantal kandidaten
• Blijvende impact door samen op te trekken richting arbeidsmarkt
• Totale transparantie naar klant en kandidaat

En dat is mijn mening.