Toen ik onlangs met mijn gezin door Amsterdam wandelde, zag ik ter hoogte van Rederij De Kooij twee jongens in pak. Op zich is daar niets vreemds aan. Maar dat ze hardlopend uit een straatje kwamen, was toch wat raar. En het maatpak was zeker twee maten te groot, hun blonde lokken stonden verwilderd alle kanten op en het was ons meteen duidelijk dat hardlopen niet hun natuurlijk talent was. Met stijgende verbazing stonden we naar het tafereel te kijken. En we waren zeker niet de enige. We zagen meer toeristen kijken en smoezen.

Maar de jongens waren niet alleen. Voor hen uit fietste een derde jongen. Trots en strak voor zich uitkijkend, de kin omhoog … de borst vooruit. hij voelde zich duidelijk verheven boven de twee hardlopende eerstejaars in die veel te grote pakken. Ik voelde een diepe walging.

Wat bezielt deze jonge mensen toch om zo graag bij een studentencorps te willen horen? Je daarvoor compleet te laten vernederen, in de zeik te laten zetten. En dan niet in de beslotenheid van een studentenhuis, maar gewoon midden in het centrum. Is het om over een week ook dezelfde kleren te mogen dragen? Dezelfde taal te mogen spreken? Of hetzelfde bier te drinken? Of is het om volgend jaar de volgende lichting eerstejaars zelf te mogen vernederen en je verheven te mogen voelen boven anderen. En waarom vinden wij dit kennelijk allemaal normaal?

Na een rondje over de dam en een welverdiende frietje van De Patat Steeg liepen weer terug en kwamen we op de Staalmeestersbrug weer twee rennende eerstejaars – in een weer te groot maatpak – tegen. Ook nu weer voorafgegaan door een zich verheven voelende corpsbal op een fiets. Net voordat ze om de bocht verdwenen, hoorde ik iemand in plat Amsterdams roepen: “Laat je toch niet zo in de zeik zetten!” Met een gevoel van trots liep ik door. Het gezonde verstand had gesproken en galmde nog een tijdje door in mijn hoofd.

Later bedacht ik me dat een bestuursfunctie van een gerenommeerde studentenvereniging nog steeds een belangrijk selectiecriterium is voor veel management-traineeships. Och germ, die mensen waar deze “want-to-be-managers” in de toekomst leiding aan gaan geven. Laten we hopen dat het gezond verstand dan spreekt.